- Katılım
- 14 Haz 2015
- Mesajlar
- 6
- Tepkime puanı
- 0
- Yaş
- 41
Sevgili Mehmet abi'ye sözüm üzerine daha önce başka bir platformda paylaştığım bir yazıyı burada sizlerle de paylaşıyorum..
Eşim bu hobiye 2 yıl kadar önce big lama ile başladı. Hala ready to fly kit’i aldığı zamanki heyecanını hatırlıyorum. Salonun ortasına helikopter pisti yaptık, günlerce simulasyon ve hover çalıştı. 1,5 yıl önce ilk kez bir buluşmaya katıldık, kendi adıma 650 size, 700 size heli’leri ilk kez orda gördüm, nitrolu helikopteri ilk kez orda gördüm. Ergün o zamanlar sadece hover ve alan turu yapıyordu. (zaten 4 kanallıyla ne yapılabilir ki başka) onu da gittigimiz ortam çok rüzgarlı olduğu için yapamadık ve diğer uçuşları ağzımız açık izleyerek (yine kendi adıma konuşuyorum “waaaoouw adam ters uçuyor şuna baak..” şeklinde) tabiri caizse boynumuz eğik geri döndük. O günden sonra Ergün bu hobiye daha da önem vermeye başladı. 2011 ilkbaharında hemen her akşam rüzgar durumuna göre kah okulun bahçesine kah Aşık Veysel’e gidip big lama uçuruyorduk. O zamanlar Jarvis yoktu ama nöbetçi olmadığım her akşam Ergün’le birlikte gidiyordum. Çok yorgun da olsam, ertesi güne bir ton işim de olsa gidiyordum, kendi deyimiyle “başarılı kalkışlarıyla başarılı inişlerinin sayısı eşit olduğunda” sevincini paylaşmak, bir kırım yaşadığında da yanında olup teselli etmek için...
İnanın ilk başlarda çok sıkıcıydı. Gerçekten o helikopterin yerden kalkmaya çalışmasını seyretmek insanın içini daraltıyodu. Ama kendi kendime dedim ki “sen Ergün’ün yerinde olsan ne isterdin?” tek başına olmak mı? yoksa birisinin sendeki ilerlemeyi farketmesini mi? Hergün bir gün öncesine göre neleri farklı yaptığına dikkat etmeye başladım. Cep telefonu veya fotograf makinasıyla uçuşlarını kaydediyordum, sonra akşam onları birlikte izliyorduk, Ergün de kendini dışardan gözlemleyerek nelere ağırlık vermesi gerektiğini anlıyordu. Bir miktar dahil olunca (çorbada tuzum olunca) ben de keyif almaya başladım. Artık 4 kanallıyla yapacak hiçbişeyimiz kalmamıştı. 6 kanallıya geçmek zamanıydı ve Ergün 450 “toplamaya” başladı.
Toplamak demek bu hobiye bir de atölyenin dahil olması demekti. Salonun bir köşesini atölye tahsis ettik, ilk başlarda durumumuz şuydu; Ergün işten eve geliyor, ben gelene kadar heli’siyle uğraşıyor (mekanik uğraş ve internetten teorik araştırma) sonra ben geliyorum, yemek yiyoruz ve Ergün yeniden hobisinin başına geçiyor, ben zaten haftaiçi pert vaziyette olduğum için erkenden yatıyorum ve Ergün geç vakitlere kadar hobisiyle uğraşıyor.. Evet bu gerçekten çok zor bi durum gibi gözükebilir bir eş için, ama ben hep düşündüm ki dikkatini ne kadar bölmezsem o kadar kısa sürede biter ve benim nöbetçi olduğum gecelerde kocamın evde sıkılmadığını, kendini hobisiyle oyalandığını bilmek beni hep iyi hissettirdi. Nöbet ertesi geldiğimde bana neler yaptığını gösteriyordu, ben o zamanlar neredeyse hiç anlamasam da onu mutlu görmek bana yetiyordu. İlk hevesi geçtikten sonra yani 450 ilk kez havalandıktan sonra atölye çalışmaları eskiye göre seyreldi. 2011 yaz ortalarına doğru 450 hergün uçuşa hazırdı. Ama Ergün de hep söyler; kırımlar oluyordu. Ve bu kırımlar hem zaman hem de maddi açıdan “kırıcı” oluyordu gerçekten.. Ergün üzülüyordu, o heli tekrar havalanana kadar keyfi yerine gelmiyordu. İkinci bir helikopter toplamaya başladı (500) ama çok yavaş ilerliyordu. Bir de bu kırımlar biraz şevkini kırmıştı. Bir dönem (2011 kışından 2012 sonbaharına kadar) heliler evde biblo görevi gördü, bizim düğün müğün, yeni alınan bilgisayar ve 2012’nin yeni çıkan bilgisayar oyunları heli’lerin pabucunu bir süre dama attı.
Evlendikten sonra salondaki “hobi masası” evdeki ayrı bir “hobi odası”na dönüşünce Ergün daha da rahat çalışma fırsatı bulduğundan heli’ler sergilendikleri büfeden indi. Sonra nano CPX hayatımıza girdi.. (evde uçuş keyfi.. ) her gün 3-4 pil belki de daha fazla nano ile indoor antrenmanlara başladı. Ve nano ile Ergün ilk kez o bizim boynu bükük buluşmamızdaki ters dönme hareketini (“invert” neymiş o zaman öğrendim) yapmaya başladı. Bir yandan da 130x’e internetten sürekli bakıyor alsam mı almasam mı diye düşünüyordu. Ben de aynı dönemlerde “kocama yılbaşında ne alıcam?” diye dertleniyordum. Çünkü gerçekten ona birşey beğendirmek çok zordur. Fırsatı bulmuşken hemen 130x’ini sipariş ettim. Dalışa başladığımız zamandan beri ben hep sualtı fotoğraf çekmeyi hayal etmişimdir. Hayal ettiğimiz housing düğün hediyesi olarak gelmişti ancak o housing’e uygun makinayı bir türlü alamadığımızdan 2012 yazında da fotograf çekememiştik. Ergün 130x’e ne kadar mutlu olduysa ben de onun bana aldığı Canon’a o kadar mutlu oldum. Hayatımıza katılan Jarvis sebebiyle günlük gezintilerimiz olmalıydı ve evet hem Jarvis’i çıkartıp hem de helikopter uçurabiliyorduk. Ve artık Ergün’ü havada seyretmek keyif veriyordu çünkü çok fazla farklı figür yapabilmeye başlamıştı. Bir yandan da bu hobi ile ilgili o kadar çok okumuştu ki, artık bu işin author’u haline gelmişti. Mart 2012 sanırım, 1,5 yıl sonra ilk kez Çiçekliköy’de bir buluşmaya katıldık. Ergün kırımsız çok güzel uçuşlar yaptı ve ben de çok keyif aldım. Oldukça kalabalık bir buluşmaydı ve ne ben ne de Jarvis doğru düzgün kimseyi tanımadığımızdan bi kenarda durup izledik, o günün fotoğraflarında bile çok uzaklarda bir silüet olarak görünmüşüz ama Ergün’ün mikro heli’leri epeyce konuşulmuştu. Bu arada Ergün internetten bu işin teoriği ile ilgili ciddi bir araştırma işine girdi ve arada ben de kafamı uzatıp okuduklarına göz attığımda genel hatları, anlayabileceğim kadarını üşenmeden bana da anlattı. Bu sayede rc helikopterlerle ilgili genel bilgilere sahip oldum, bazı belli başlı terimleri öğrendim. Bunları öğrendikçe buluşmalarda yapılan sohbetlerden anlamaya ve onlardan da bişeyler kapmaya başladım. Bu da buluşma günlerini daha da keyifli geçirmeme neden oldu. Bir süre sonra buluşma organizasyonlarını Ergün yapar hale geldi. Kaç kişi gelecek, en çok neresi isteniyor, aracı olmayanların transferleri nasıl olacak.. bunların hepsiyle tek tek ilgilendi. Havaların iyice ısınmasıyla acaba buluşmalarda yemek de eklesek daha iyi bir kaynaşma olmaz mı diye düşündük.. Önce kahvaltılı yapalım dedik ama erken vakitte buluşma alanına gidince tepemize güneş geçti ve mangala döndük.. Hem mangal çok daha keyifli oluyor, hem de uçuş yaptıgımız alanda yapılabiliyordu.
Her neyse, ben eşimle birlikte bu buluşmaların hepsine katıldım, v911 denemelerim oldu, rüzgara yenik düştük, bu nedenle Ergün nano’yu bana verdi ama 6 kanallıya sizler kadar kolay adapte olamadım ve hover’ı hala beceremiyorum, bunun yerine simülasyonda sorunsuz hover yapabilene dek pisti ve hava sırasını işgal etmektense günün spontan fotoğraflarını çekmeyi kendime görev edindim. Jarvis hepimize alıştığı ve uslu bi köpek olduğu için sürekli süpervizyon istemiyordu, böylelikle ben de herkesi ayrı ayrı fotograflayabiliyor ya da uçuş videolarını çekebiliyordum. Benim ısrarlı katılımlarımdan sonra katılımcılara eşlerin (sizin deyiminizle “hanımların”) eklenmesi arttı ve gerek eşlerden gerek hobicilerden çok güzel dostluklar edindik. Kendi adıma hiçbir buluşmada sıkılmadım, “hanımlar” ekibinin de sıkıldığına şahit olmadım. Jarvis de bir süre sonra Ege ekibinin maskotu haline gelmeyi de başardı.
Sonuç itibariyle Ergün beni hiçbir buluşmaya gelmem için zorlamadı bir ikna süreci yaşamadık, hepsine kendi isteğimle severek geldim ve hepsinden de ayrı keyif aldım. Hatta geçen buluşmada farkettim ve sanırım Büyük Okan’a dedim ki; “her buluşma bir öncekinden daha keyifli oluyor” Ergün’ün uçuşlarını seyretmekten gerçekten keyif alıyorum hatta video çekimi yaparken uçuşu kendi gözlerimle seyredemedim diye üzüldüğümden her uçuşunu kaydetmiyorum. Evet kırım oldu mu bizim evimizde de kriz oluyor, hele ki yedeğimiz yoksa canımız sıkılıyor, suratımız asılıyor, ptt kargo ziyareti sonrası uzun saatler atölyede geçiriliyor, insan eşini özlüyor ancak bu bir hobi ve saygı göstermek gerekir diye düşünüyorum. Çünkü başarılı ve estetik bir uçuş sonrası eşinizin mutluluğu ve bunu orada sizinle paylaşması, katılamadığınız uçuşları size büyük bir heyecanla anlatması, tüm iş stresini, sıkıntılarını bir hobiyle atması ve bu hobi sayesinde güzel insanlar tanıması paha biçilemez..
Son olarak maddiyattan da bir eş gözüyle bahsedeyim, ben evin savruk insanıyım, kesinlikle tutumlu değilim, Ergün hesabı kitabı benden çok daha iyi bilir ve tutar. Onun parası bunun parası diye birşey yoktur, maaşlarımız ortaktır ve yaptığımız her harcamadan birbirimizi haberdar ederiz. Böylelikle eşzamanlı olarak ikimiz birden büyük harcamalar yapmamış oluruz. Buluşmalar bu yönden bakıldığında da çok uygun aslında. Eşiniz, dostlarınız ve köpeğinizle açık havada hoş bir haftasonu geçiriyorsunuz, neredeyse tüm gününüz orda geçiyor, ve ortalama kişibaşı 20TL ve yol dışında bir masrafınız olmuyor. Akşam zaten açıkhava çarpmış halde eve geldiğinizden kıpırdayacak haliniz olmuyor..
Şimdi bayanlar bana soruyor, bazen de beyler soruyor; “sen bişey demiyo musun?” “sen kocana karışmıyo musun sürekli bununla uğraşıyor ve sana zaman ayırmıyor?” Ben eşime birşey demiyorum, onun yanında olmaya çalışıyorum, onun hobisine saygı duyuyor, onunla birlikte ben de kendi hobimi geliştirmeye çalışıyorum..
Eşim bu hobiye 2 yıl kadar önce big lama ile başladı. Hala ready to fly kit’i aldığı zamanki heyecanını hatırlıyorum. Salonun ortasına helikopter pisti yaptık, günlerce simulasyon ve hover çalıştı. 1,5 yıl önce ilk kez bir buluşmaya katıldık, kendi adıma 650 size, 700 size heli’leri ilk kez orda gördüm, nitrolu helikopteri ilk kez orda gördüm. Ergün o zamanlar sadece hover ve alan turu yapıyordu. (zaten 4 kanallıyla ne yapılabilir ki başka) onu da gittigimiz ortam çok rüzgarlı olduğu için yapamadık ve diğer uçuşları ağzımız açık izleyerek (yine kendi adıma konuşuyorum “waaaoouw adam ters uçuyor şuna baak..” şeklinde) tabiri caizse boynumuz eğik geri döndük. O günden sonra Ergün bu hobiye daha da önem vermeye başladı. 2011 ilkbaharında hemen her akşam rüzgar durumuna göre kah okulun bahçesine kah Aşık Veysel’e gidip big lama uçuruyorduk. O zamanlar Jarvis yoktu ama nöbetçi olmadığım her akşam Ergün’le birlikte gidiyordum. Çok yorgun da olsam, ertesi güne bir ton işim de olsa gidiyordum, kendi deyimiyle “başarılı kalkışlarıyla başarılı inişlerinin sayısı eşit olduğunda” sevincini paylaşmak, bir kırım yaşadığında da yanında olup teselli etmek için...
İnanın ilk başlarda çok sıkıcıydı. Gerçekten o helikopterin yerden kalkmaya çalışmasını seyretmek insanın içini daraltıyodu. Ama kendi kendime dedim ki “sen Ergün’ün yerinde olsan ne isterdin?” tek başına olmak mı? yoksa birisinin sendeki ilerlemeyi farketmesini mi? Hergün bir gün öncesine göre neleri farklı yaptığına dikkat etmeye başladım. Cep telefonu veya fotograf makinasıyla uçuşlarını kaydediyordum, sonra akşam onları birlikte izliyorduk, Ergün de kendini dışardan gözlemleyerek nelere ağırlık vermesi gerektiğini anlıyordu. Bir miktar dahil olunca (çorbada tuzum olunca) ben de keyif almaya başladım. Artık 4 kanallıyla yapacak hiçbişeyimiz kalmamıştı. 6 kanallıya geçmek zamanıydı ve Ergün 450 “toplamaya” başladı.
Toplamak demek bu hobiye bir de atölyenin dahil olması demekti. Salonun bir köşesini atölye tahsis ettik, ilk başlarda durumumuz şuydu; Ergün işten eve geliyor, ben gelene kadar heli’siyle uğraşıyor (mekanik uğraş ve internetten teorik araştırma) sonra ben geliyorum, yemek yiyoruz ve Ergün yeniden hobisinin başına geçiyor, ben zaten haftaiçi pert vaziyette olduğum için erkenden yatıyorum ve Ergün geç vakitlere kadar hobisiyle uğraşıyor.. Evet bu gerçekten çok zor bi durum gibi gözükebilir bir eş için, ama ben hep düşündüm ki dikkatini ne kadar bölmezsem o kadar kısa sürede biter ve benim nöbetçi olduğum gecelerde kocamın evde sıkılmadığını, kendini hobisiyle oyalandığını bilmek beni hep iyi hissettirdi. Nöbet ertesi geldiğimde bana neler yaptığını gösteriyordu, ben o zamanlar neredeyse hiç anlamasam da onu mutlu görmek bana yetiyordu. İlk hevesi geçtikten sonra yani 450 ilk kez havalandıktan sonra atölye çalışmaları eskiye göre seyreldi. 2011 yaz ortalarına doğru 450 hergün uçuşa hazırdı. Ama Ergün de hep söyler; kırımlar oluyordu. Ve bu kırımlar hem zaman hem de maddi açıdan “kırıcı” oluyordu gerçekten.. Ergün üzülüyordu, o heli tekrar havalanana kadar keyfi yerine gelmiyordu. İkinci bir helikopter toplamaya başladı (500) ama çok yavaş ilerliyordu. Bir de bu kırımlar biraz şevkini kırmıştı. Bir dönem (2011 kışından 2012 sonbaharına kadar) heliler evde biblo görevi gördü, bizim düğün müğün, yeni alınan bilgisayar ve 2012’nin yeni çıkan bilgisayar oyunları heli’lerin pabucunu bir süre dama attı.
Evlendikten sonra salondaki “hobi masası” evdeki ayrı bir “hobi odası”na dönüşünce Ergün daha da rahat çalışma fırsatı bulduğundan heli’ler sergilendikleri büfeden indi. Sonra nano CPX hayatımıza girdi.. (evde uçuş keyfi.. ) her gün 3-4 pil belki de daha fazla nano ile indoor antrenmanlara başladı. Ve nano ile Ergün ilk kez o bizim boynu bükük buluşmamızdaki ters dönme hareketini (“invert” neymiş o zaman öğrendim) yapmaya başladı. Bir yandan da 130x’e internetten sürekli bakıyor alsam mı almasam mı diye düşünüyordu. Ben de aynı dönemlerde “kocama yılbaşında ne alıcam?” diye dertleniyordum. Çünkü gerçekten ona birşey beğendirmek çok zordur. Fırsatı bulmuşken hemen 130x’ini sipariş ettim. Dalışa başladığımız zamandan beri ben hep sualtı fotoğraf çekmeyi hayal etmişimdir. Hayal ettiğimiz housing düğün hediyesi olarak gelmişti ancak o housing’e uygun makinayı bir türlü alamadığımızdan 2012 yazında da fotograf çekememiştik. Ergün 130x’e ne kadar mutlu olduysa ben de onun bana aldığı Canon’a o kadar mutlu oldum. Hayatımıza katılan Jarvis sebebiyle günlük gezintilerimiz olmalıydı ve evet hem Jarvis’i çıkartıp hem de helikopter uçurabiliyorduk. Ve artık Ergün’ü havada seyretmek keyif veriyordu çünkü çok fazla farklı figür yapabilmeye başlamıştı. Bir yandan da bu hobi ile ilgili o kadar çok okumuştu ki, artık bu işin author’u haline gelmişti. Mart 2012 sanırım, 1,5 yıl sonra ilk kez Çiçekliköy’de bir buluşmaya katıldık. Ergün kırımsız çok güzel uçuşlar yaptı ve ben de çok keyif aldım. Oldukça kalabalık bir buluşmaydı ve ne ben ne de Jarvis doğru düzgün kimseyi tanımadığımızdan bi kenarda durup izledik, o günün fotoğraflarında bile çok uzaklarda bir silüet olarak görünmüşüz ama Ergün’ün mikro heli’leri epeyce konuşulmuştu. Bu arada Ergün internetten bu işin teoriği ile ilgili ciddi bir araştırma işine girdi ve arada ben de kafamı uzatıp okuduklarına göz attığımda genel hatları, anlayabileceğim kadarını üşenmeden bana da anlattı. Bu sayede rc helikopterlerle ilgili genel bilgilere sahip oldum, bazı belli başlı terimleri öğrendim. Bunları öğrendikçe buluşmalarda yapılan sohbetlerden anlamaya ve onlardan da bişeyler kapmaya başladım. Bu da buluşma günlerini daha da keyifli geçirmeme neden oldu. Bir süre sonra buluşma organizasyonlarını Ergün yapar hale geldi. Kaç kişi gelecek, en çok neresi isteniyor, aracı olmayanların transferleri nasıl olacak.. bunların hepsiyle tek tek ilgilendi. Havaların iyice ısınmasıyla acaba buluşmalarda yemek de eklesek daha iyi bir kaynaşma olmaz mı diye düşündük.. Önce kahvaltılı yapalım dedik ama erken vakitte buluşma alanına gidince tepemize güneş geçti ve mangala döndük.. Hem mangal çok daha keyifli oluyor, hem de uçuş yaptıgımız alanda yapılabiliyordu.
Her neyse, ben eşimle birlikte bu buluşmaların hepsine katıldım, v911 denemelerim oldu, rüzgara yenik düştük, bu nedenle Ergün nano’yu bana verdi ama 6 kanallıya sizler kadar kolay adapte olamadım ve hover’ı hala beceremiyorum, bunun yerine simülasyonda sorunsuz hover yapabilene dek pisti ve hava sırasını işgal etmektense günün spontan fotoğraflarını çekmeyi kendime görev edindim. Jarvis hepimize alıştığı ve uslu bi köpek olduğu için sürekli süpervizyon istemiyordu, böylelikle ben de herkesi ayrı ayrı fotograflayabiliyor ya da uçuş videolarını çekebiliyordum. Benim ısrarlı katılımlarımdan sonra katılımcılara eşlerin (sizin deyiminizle “hanımların”) eklenmesi arttı ve gerek eşlerden gerek hobicilerden çok güzel dostluklar edindik. Kendi adıma hiçbir buluşmada sıkılmadım, “hanımlar” ekibinin de sıkıldığına şahit olmadım. Jarvis de bir süre sonra Ege ekibinin maskotu haline gelmeyi de başardı.
Sonuç itibariyle Ergün beni hiçbir buluşmaya gelmem için zorlamadı bir ikna süreci yaşamadık, hepsine kendi isteğimle severek geldim ve hepsinden de ayrı keyif aldım. Hatta geçen buluşmada farkettim ve sanırım Büyük Okan’a dedim ki; “her buluşma bir öncekinden daha keyifli oluyor” Ergün’ün uçuşlarını seyretmekten gerçekten keyif alıyorum hatta video çekimi yaparken uçuşu kendi gözlerimle seyredemedim diye üzüldüğümden her uçuşunu kaydetmiyorum. Evet kırım oldu mu bizim evimizde de kriz oluyor, hele ki yedeğimiz yoksa canımız sıkılıyor, suratımız asılıyor, ptt kargo ziyareti sonrası uzun saatler atölyede geçiriliyor, insan eşini özlüyor ancak bu bir hobi ve saygı göstermek gerekir diye düşünüyorum. Çünkü başarılı ve estetik bir uçuş sonrası eşinizin mutluluğu ve bunu orada sizinle paylaşması, katılamadığınız uçuşları size büyük bir heyecanla anlatması, tüm iş stresini, sıkıntılarını bir hobiyle atması ve bu hobi sayesinde güzel insanlar tanıması paha biçilemez..
Son olarak maddiyattan da bir eş gözüyle bahsedeyim, ben evin savruk insanıyım, kesinlikle tutumlu değilim, Ergün hesabı kitabı benden çok daha iyi bilir ve tutar. Onun parası bunun parası diye birşey yoktur, maaşlarımız ortaktır ve yaptığımız her harcamadan birbirimizi haberdar ederiz. Böylelikle eşzamanlı olarak ikimiz birden büyük harcamalar yapmamış oluruz. Buluşmalar bu yönden bakıldığında da çok uygun aslında. Eşiniz, dostlarınız ve köpeğinizle açık havada hoş bir haftasonu geçiriyorsunuz, neredeyse tüm gününüz orda geçiyor, ve ortalama kişibaşı 20TL ve yol dışında bir masrafınız olmuyor. Akşam zaten açıkhava çarpmış halde eve geldiğinizden kıpırdayacak haliniz olmuyor..
Şimdi bayanlar bana soruyor, bazen de beyler soruyor; “sen bişey demiyo musun?” “sen kocana karışmıyo musun sürekli bununla uğraşıyor ve sana zaman ayırmıyor?” Ben eşime birşey demiyorum, onun yanında olmaya çalışıyorum, onun hobisine saygı duyuyor, onunla birlikte ben de kendi hobimi geliştirmeye çalışıyorum..
İnşallah en kısa süre içerisinde "Eşlerle" yapılan başka bir buluşmada görüşmek dileğiyle 
